روانشناسی

 ماه مبارک رمضان فرصتی است گرانبها برای ما انسان ها تا به واسطه آن دریچه های وجودمان را باز کنیم و به نور الهی فرصت تابیدن بر روحمان را بدهیم در ادامه درباره ی فلسفه روزه و تاثیرات آن بر روح و جسم انسان و همینطور بر روح و جسم جامعه مطالبی آورده شده است امیدواریم بتوانیم این فرصت را قدر بدانیم و نهایت استفاده را از آن ببریم

روزه عمر را طولانی میکند , به جسم نشاط می دهد و انسان را از کسلی و سستی نجات می بخشد و از مرض ها و دردها آزاد می کند.

فلسفه روزه داری

روزه دارای فلسفه های فراوان و فواید بسیاری چه از ناحیه فردی چه از ناحیه اجتماعی است. از جمله توجه به حال بیچارگان و آشنا شدن به احوال فقرا و مستمندان را افزایش می دهد، چون وقتی که روزه دار در مدت کوتاهی گرسنه می شود و ناراحتی گرسنگی را احساس می کند مسلماً به یاد گرسنگی دایمی فقرا و تنگدستان می افتد که همیشه در ناراحتی قرار دارند و این توجه و آگاهی باعث می شود که به فقرا کمک کند و در حق آنان مهربانی نمایند، چرا که مهر و محبت از درد و رنج نشأت می گیرد و روزه یک شیوه عملی برای تقویت و پرورش مهر و عاطفه در نفس می باشد و هر وقت ثروتمندان نسبت به فقرا و گرسنگان مهر و محبت و بخشش داشته باشند، صفا و صمیمیت در بین طبقات اجتماع به وجود می آید و کینه و حسادت از بین خواهد رفت و گفته ها و نصیحت های خیرخواهانه تأثیرگذار خواهد بود. در این مورد روایت شده است:

« کَانَ رَسُولُ اللهِ -صلی الله علیه وسلم- أَجْوَدَ النَّاسِ وَکَانَ أَجْوَدُ مَا یَکُونُ فِی رَمَضَانَ

رسول خدا از همه کس سخاوتمندتر و بخشنده تر بود و در ماه رمضان بیشتر از سایر اوقات سخاوت و بخشندگی داشت».[1]

یکی از حکمت های روزه برقرار ساختن مساوات در بین ثروتمندان و فقرا است. این مساوات یک نظام عملی است که از بهترین نظام های مساوات و عدالت به شمار می آید، روزه یک عبادتی است که اسلام آن را بر همه مسلمانان بالغ و عاقل واجب کرده است، تا همه آنان از لحاظ نخوردن و ننوشیدن یکسان باشند، این عمل عبادی است که اسلام به وسیله اجرای آن در بین مردم مساوات و هماهنگی و اتحاد شعور و احساس را به وجود می آورد.

 

روزه (صوم)

روزه در لغت به معنی خودداری و دوری از یک شئ می باشد. دلیل واجب بودن روزه در این آیه آمده است:

«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ

ای مؤمنان روزه بر شما واجب گردیده است همان گونه که بر ملت هایی که قبل از شما بوده اند واجب بوده است».[2]

 

فلسفه و حقیقت روزه در اسلام

بعد از اینکه خداوند متعال مسلمانان را به انجام روزه ملزم می نماید، فلسفه و فایده آن را بیان می کند و می فرماید:

«لَعَلَّکُمْ تَتَّقُون

تا به وسیله روزه تقوا پیشه کنید»[3]

روزه، فرد و جامعه را از شرّ و فساد محفوظ می دارد و به فرد زمینه های خویشتن داری را ایجاد می کند. بی گمان روزه سپر و مانعی است در برابر شرّ و فساد، وقتی که یکی از شما روزه داشت، دروغ نمی گوید، غیبت و تهمت نمی زند، چشم و گوش خود را از حرام حفظ می کند و به دنبال کسب رضای الهی است و می کوشد با تقوا و محفوظ نگه داشتن خود از شرّ نفس حیوانی و تقرّب به پیشگاه خداوند و جلب رضایت او سعادتمند گردد. در این حالت، انسان در عالم روحانی به سوی ملکوت أعلی در حرکت است. مسلماً وقتی که فردی توانست خود را از شرّ نفس مصون دارد و جامعه هم از شرّ او محفوظ شد، از زمره متّقین خواهد بود، و این معنی از جمله «لعلکم تَتَّقون» استفاده می شود. معنی «لَعَلَّ» آمادگی و مهیّا شدن است. هرگاه روزه دار توانست به هنگام روزه به خاطر خدا از گناهانی که برایش پیش می آید دوری جوید و نفس خود را به صبر و شکیبایی در برابر تمایلات نفسانی و شهوات حیوانی ملزم نماید و احساس کند که خداوند به احوال او آگاه است و اسرار و رازهای قلبی او را می داند و مدت یک ماه بر این حالت معنوی و تسلّط روحی باقی بماند، بدون شک دوام این تسلّط روحی که همراه با تحمّلات جسم است، انسان را طوری بار می آورد که همیشه مراقب ذات الله باشد و از خدا پروا داشته باشد و از عذابش بیمناک باشد و به هنگام نزدیک شدن به گناه خدا را ناظر و حاضر بداند و به خاطر شرم و حیا از او از آن گناه دوری جوید و قدرت بر ترک لذت ها و تمایلات نفسانی، او را تشویق می نماید تا از آن ها دوری جوید، به همین جهت این حالت توجه او را به انجام کارهای خیر وادار می سازد. چنین اشخاصی از خیانت و فریب و حقه بازی و ظلم و پایمال کردن حق دیگران به دور هستند و هیچ گاه قدمی برای فساد در بین مردم بر نمی دارند.

 

روزه و باور به قیامت

چون ماه مبارک رمضان از عظمت خاصّی برخوردار است، حضرت رسول (ص) در ماه شعبان می فرمایند: خودتان را آماده کرده و از خدا بخواهید تا ماه رمضان را با برکت و رحمت و مغفرتی که می آید، ادراک کنید:

«فَاسْأَلُوا اللَّهَ رَبَّکُمْ بِنِیَّاتٍ صَادِقَه?ٍ وَ قُلُوبٍ طَاهِرَه?ٍ أَنْ یُوَفِّقَکُمْ لِصِیَامِهِ وَ تِلَاوَه?ِ کِتَابِهِ فَإِنَّ الشَّقِیَّ مَنْ حُرِمَ غُفْرَانَ اللَّهِ فِی هَذَا الشَّهْرِ الْعَظِیمِ وَ اذْکُرُوا بِجُوعِکُمْ وَ عَطَشِکُمْ فِیهِ جُوعَ یَوْمِ الْقِیَامَه?ِ وَ عَطَشَهُ

با نیت ها و دل هایی پاک از خداوند طلب توفیق برای روزه و تلاوت قرآن نمایید. کسی که از مغفرت خداوند محروم بماند، در حقیقت شقاوتش کامل است. به یاد تشنگی و گرسنگی قیامت باشید».

پیامبر اکرم (ص) در خطبه خود فرمودند: در ماهی که در پیش دارید نَفَس های شما همچون تسبیح، خوابتان، عبادت و اعمالتان مقبول در گاه خدا قرار می گیرد.

در بعضی از روایت ها در مورد فضیلت روزه آمده است: روزه بگیرید، تا گرسنه شوید و درد گرسنگان را بچشید.

در قیامت عده ای واقعاً گرسنه هستند، غذا می خورند ولی هرگز سیر نمی شوند، همان طور که در دنیا هرگز سیر نمی شدند. چون حسّ آز و طمع تمام شدنی نیست، در آخرت هم به صورت «هَلْ مِنْ مَزیدٍ»[4] ظهور می کند. پیامبر اکرم (ص) فرمود: شما به فکر تشنگی و گرسنگی قیامت باشید نه به فکر تشنگی و گرسنگی دیگران، آن را که باید در قدم های اوّلیه تأمین کرد.

امام صادق (ع) از اجداد گرامیشان از رسول الله (ص) نقل فرموده اند که:

« مَنْ عَرَفَ اللَّهَ وَ عَظَّمَهُ مَنَعَ فَاهُ مِنَ الْکَلَامِ وَ بَطْنَهُ مِنَ الطَّعَامِ وَ عَنَّی نَفْسَهُ بِالصِّیَامِ وَ الْقِیَامِ»

کسی که خدا را بشناسد و او را بزرگ بشمارد در پیشگاه خدای عظیم، هر حرفی را نمی زند و شکم را هم با هر غذا، اگرچه حلال باشد، انباشته نمی کند لذّت خوردن چند لحظه ای است که غذا در دهان است. کسی که خدا را شناخت کنار هر سفره ای نمی نشیند. توجه دارد که خود را با روزه گرفتن بپروراند، خودش را فراموش نمی کند.

 

رمضان و اعمال عبادی

1. احسان:

به دلیل فضیلتی که ماه رمضان دارد همه کارهای خیر که در آن صورت می گیرد بر کارهایی که در ماه های دیگر انجام می شود، برتری دارد. پیامبر بزرگوار اسلام می فرماید: بهترین و برترین صدقه و احسان آن است که در ماه رمضان انجام گیرد.

پیامبر اکرم (ص) در ماه مبارک رمضان بیش از ماه های دیگر به بخشش و احسان می پرداخت و در این ماه هنگامی که جبرئیل نزد ایشان می آمد بیش از روزهای دیگر، نیکی و احسان می نمود.

 

2. نماز شب:

پیامبر بزرگوار (ص) در مورد نماز در ماه مبارک رمضان می فرماید: هرکس در ماه رمضان بر اساس ایمان و امید اجر و پاداش به نماز شب قیام کند گناهان پیشین او بخشیده می شود.[5]

 

3. تلاوت قرآن:

حضرت در این ماه بیش از ماه های دیگر به تلاوت قرآن می پرداخت. آن حضرت می فرماید: روزه و قرآن در روز قیامت به شفاعت برای انسان بر می خیزند. روزه می گوید: پروردگارا روزها من مانع خوردن و آشامیدن او می شدم؛ و قرآن هم می گوید: من هم شب ها مانع خواب او می گردیدم، پس شفاعت ما را در مورد او بپذیر!

 

4. اعتکاف:

به معنی ماندن در مسجد برای عبادت و ذکر و قرائت قرآن و تقرّب بیشتر به خداوند است. اعتکاف در دهه آخر ماه مبارک رمضان وارد است چون رسول خدا (ص) تا زمانی که در قید حیات بودند، ده روز آخر ماه رمضان را در مسجد اعتکاف می فرمودند لذا این اوقات استحباب بیشتری دارد.

شب قدر (لیله? القدر) در دهه آخر رمضان است و بهترین شب های سال می باشد و دلیل مستحب و پسندیده بودن اعتکاف، قرآن و سنّت نبوی و اجماع اُمّت اسلامی است. خدای متعال می فرماید:

«أَنْ طَهِّرا بَیْتِیَ لِلطَّائِفینَ وَ الْعاکِفینَ وَ الرُّکَّعِ السُّجُودِ

خانه مرا برای طواف کنندگان و اعتکاف کنندگان و رکوع و سجود برندگان (نمازگزاران) پاک و پاکیزه کنید».[6]

«وَ لا تُبَاشِرُوهُنَّ وَ أَنْتُمْ عاکِفُونَ فِی الْمَساجِد

زمانی که برای عبادت در مساجد به اعتکاف مشغولید و اقامت گزیده اید با زنانتان مباشرت و نزدیکی نکنید».[7]

نقل شده که پیامبر (ص) در هر ماه رمضان، ده روز آخر را در مسجد اعتکاف می کرد و در سالی که وفات یافتند بیست روز در مسجد اعتکاف و اقامت گزیدند (به روایت ابو داوود و بخاری و ابن ماجه).

 

5. حج عُمره:

رفتن به زیارت خانه خدا در ماه رمضان اجر و پاداش بیشتری در مقایسه با ماه های دیگر دارد. زیرا رسول خدا (ص) می فرماید: عمره در ماه رمضان با حج نمودن به همراه من همسان است.

 

برنامه انسان سازی ماه رمضان

اساساً برنامه ماه مبارک رمضان، برنامه انسان سازی است. رمضان، ماه خودسازی است، ماه پرهیز از معاصی و خویشتن داری است. ماه توجه بیشتر به عبادات و روی آوردن به اعمال عبادی است. کارخانه انسان سازی این ماه ما را به جایگاه معنوی و ظرفیت های استعدادی خود آشنا می سازد.

 

تدبیر اسلام برای روزه بیماران و مسافران:

برخی اشخاص در ماه رمضان مریض می شوند و یا به سفر می روند فلذا در مشقت و سختی قرار می گیرند، حکمت خداوند حکیم به این امر توجه داشته چنانکه در قرآن کریم می فرماید:

«فَمَنْ کانَ مِنْکُمْ مَریضاً أَوْ عَلی‏ سَفَرٍ فَعِدَّه?ٌ مِنْ أَیَّامٍ أُخَرَ

کسانی که مریض یا مسافر هستند می توانند روزه را بخورند و بعد از بهبودی در ایّام غیر رمضان جبران نمایند».[8]

و دنباله همین آیه می فرمایند:

«وَ عَلَی الَّذینَ یُطیقُونَهُ فِدْیَه?ٌ طَعامُ مِسْکین

بر کسانی که روزه گرفتن برای آن ها سخت و دشوار باشد می توانند در عوض به جای هر روز فدیه ای که طعام یک مسکین باشد بپردازند».[9]

این موضوع، افراد پیر و از کار افتاده و ضعیف و زنان شیرده و حامله و مرض هایی که امید به بهبودی آن ها نیست را شامل می شود.

 

غنیمت شمردن رمضان

حال بایستی این ماه مبارک را قدر دانست و خود را برای استفاده کامل از خوان گسترده الهی که در این ماه گسترده است مهیا ساخت؛ چرا که رمضان:

- ماه روزه، رمز بندگی و اخلاص است.

- ماه تقوی و راه سعادت و خوشبختی است.

- ماه صبر و شکیبایی در عبادت و ترک گناه است که شیرینی و لذت ایمان را به بار می آورد.

- ماه توبه و استغفار است که دَرهای رحمت بی کران الهی را بر بندگانش باز می کند و موجبات غفران و بخشش را فراهم می سازد.

- ماه قیام و شب زنده داری و راز و نیاز با حق تعالی است و جلوه و شکوه بندگی و فقر در بارگاه احدیتش را در زیباترین صورتش به نمایش می گذارد؛ آن زمانی که بنده گنه کار در اوج بندگی طلب عفو و بخشش و توفیق هدایت و عبادت و استقامت می نماید.

- ماه صدقات و انفاق در راه خداست که هر توانمندی می تواند با بذل مالش در راه خدا نفس خویش را تزکیه و اخلاق و رفتارش را تهذیب نماید و از نعمتی که خداوند بر او ارزانی داشته توشه ای برای آخرتش بیاندوزد.

- رمضان ماه جهاد و مبارزه با نفس سرکش و بت درونی و بیرونی است که اخلاص دین و صفای قلب و تسلیم در بارگاه احدیت را نوید می دهد.

 

ره توشه های رمضان

1. اخلاص:

اخلاص یا همان «خدایی انجام دادن عبادت» را بایستی خوب به یاد داشت تا خدای ناکرده عبادت هایمان به خاطر ریا و خودنمایی و کسب شهرت دنیا پایمال نشود که خداوند متعال می فرماید:

«وَ ما أُمِرُوا إِلاَّ لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ

و دستور داده نشدند مگر اینکه عبادت کنند خدای را با اخلاص در تمامی دین».[10]

یعنی اینکه تمامی عبادت ها فقط برای خداوند تعالی انجام شود؛ و نیز می فرماید:

«وَ لَوْ أَشْرَکُوا لَحَبِطَ عَنْهُمْ ما کانُوا یَعْمَلُونَ

و اگر شرک می ورزیدند البته باطل می شد آنچه انجام داده بودند».[11]

در این امر با خدای خود معامله کرده و رضای او را مدنظر قرار دهیم چرا که خداوند رحمان در حدیث قدسی شریف فرموده:

«کُلُّ عَمَلِ ابْنِ آدَمَ هُوَ لَهُ غَیْرَ الصِّیَامِ هُوَ لِی وَ أَنَا أَجْزِی بِه

همه کارهای بنی آدم برای اوست مگر روزه که خاص من است و من پاداش آن را خواهم داد».[12]

 

2. توبه:

همان «احساس ندامت و دست کشیدن از گناه و تصمیم به عدم بازگشت به آن» است. بار دیگر در این روزهای مبارک تجدید کنیم زیرا عبادت همراه با گناه لذت بندگی را ندارد و لذا صاحبش خود خسته و ملول می شود و نمی تواند راه عبادت را ادامه دهد و آن وقت است که احساس می کند عبادتش خشک و بی روح است. حال آنکه او اسباب استفاده از عبادت که همان صفای قلب و پاک کردن آن از هر نوع مهر و علاقه به گناه است، را مهیا نکرده است.

به یاد داشته باشیم که هر چند گنه کار باشیم باز هم در رحمت الهی باز است و هرگز نباید نومید شد که نومیدی خود گناه دیگری است. بلکه به یاد داشته باشیم که حق تعالی توبه کنندگان را می پذیرد و آن ها را دوست دارد.

 

3. اراده و عزم راسخ (استقامت در دین):

به یاد داشته باشیم که ماه رمضان یک ماه بیشتر نیست که اگر سپری شد دیگر فرصت آن همه عبادت و اجر و فضیلت از دست رفته است پس خوب است که از اولین روز آن، خود را برای مشارکت در تمامی عبادات آماده کنیم و یقین داشته باشیم که هرگز از انجام عبادت پشیمان نخواهیم شد بلکه برعکس احساس خواهیم کرد که کاش می توانستیم بهتر و بیشتر انجام دهیم. خداوند می فرماید:

«وَ الَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنینَ

و کسانی که در راه ما به جهاد برخاستند البته آنان را به راهمان هدایتشان خواهیم کرد و به راستی که خداوند با نیکوکاران است».[13]

 

نتیجه گیری

عبادت نقطه وصل و حلقه بسط است. عبادت راه تقرب به درگاه الهی است، ذوق جان و شوق روان دارد امّا این ابر بهاری و ربیع آسمانی را اسرار و حکمتی، لطایف و ظرایفی دارد که هر کس با آن آشنا و بدان روشن شود طعم شیرین و عطر مشکین عبادت را هرگز رها نخواهد کرد.

روزه، تنها وسیله پر قدرت و فعالی است که می تواند تسلّط روح را بر جسم به وجود آورد به نحوی که انسان زمام نفسش را در اختیار داشته باشد، و از اسارت تمایلات مادی رهایی یابد. روزه داری، فلسفه و حکمت فراوان دارد، بدون تردید دوایی است شفابخش که برای بیشتر مرض های روحی و اجتماعی، حفظ بهداشت و صحت بدن فواید زیادی دارد.

 

فواید روزه داری برای سلامت بدن

 

فواید روزه بر سلامت بدن بر هیچکس پوشیده نیست. در درمان طبیعی بیماری ها و پاکسازی بدن از صموم مختلف از روزه درمانی استفاده می کنند. روزه گرفتن در سلامت معده و پاک سازی آن از انواع غذاها که موجب بیماری هستند، اثرات فوق العاده دارد.

خداوند در آیه 184 سوره بقره می فرماید: «وَ أَنْ تَصُومُوا خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ». (روزه گرفتن برای شما بهتر است اگر بدانید).

پیامبراسلام (ص) در رابطه با روزه داری فرمودند: «روزه بگیرید تا سالم بمانید».

یکی از دانشمندان قدیم روم می گوید: «اولین بیماری مربوط به پرخوری و نخستین درمان نیز روزه گرفتن است.»

یک پزشک مصری نیز در 3600 سال قبل به طنز گفته است: «انسان پرخور با یک چهارم غذایی که می خورد زنده می ماند و با سه چهارم دیگر آن پزشکان امرار معاش می کنند.»

فیثاغورث طبیب و دانشمندان بزرگ یونانی، هنگام مرگ، شاگردانش را به روزه گرفتن توصیه می کرد. در زمان بقراط اطبا بیماران خود را که به بیماری سخت دچار بودند از غذا خوردن منع می کردند.

فواید روزه گرفتن بر حفظ سلامت جسمی و روانی

دکتر الکسیس کارل (Alexis Carrel) فیزیولوژیست و محقق فرانسوی درباره فواید روزه گرفتن بر حفظ سلامت جسمی و روانی می گوید: «در روزه داری با تلاش معنوی، تعقل و تملک نفس می توان تعادل اعمال بدن را حفظ کرد. همه به طور طبیعی تمایل به اطفای غرایز نفسانی دارند ولی وقتی این تمایلات کاملاً برآورده شد، به انحطاط می گراید. بنابراین باید به گرسنگی و کاهش در خواب و غرایز جنسی و غیره عادت کرد و بر نفس مسلط شد. مسلماً افراط در خواب و خوراک از کمبود آن زیان بخش تر و با امساک و روزه داری می توان هماهنگی بین اعمال بدنی و روانی ایجاد نمود.»

تحقیقات تجربی نشان می دهد که روزه گرفتن بر حفظ سلامت جسمی و روانی و نیز در درمان طبیعی بیماری ها تأثیر زیادی دارد. انسان در طول مدت زندگی با روش های گوناگون با مواد مضر و سمی در تماس است که این مواد منشأ متفاوتی دارند. روزه گرفتن شرایط فیزیکی و شیمیایی محیط خون را تغییر می دهد و منجر به حل سموم فلزی رسوب کرده در اعضا و دفع آنها از راه کلیه می شود.

این تغییرات بیولوژیکی در مدتی طولانی به خصوص با دور متناوب مشخص در حال روزه داری و افطار کردن در دفع سموم مؤثر خواهد بود و این یکی دیگر از امتیازات مسلم روزه داری از لحاظ بهداشت جسمی و روحی و جنبه های اخلاقی معنوی در جریان اجرای چنین برنامه ای است.

 

روزه گرفتن و تقویت سیستم ایمنی بدن

روزه گرفتن می تواند با افزایش هورمون ها به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک کند. طبیعی است که این واقعیت را نمی توان نادیده گرفت و از تأثیر احساس رضایت معنوی به هنگام انجام فریضه روزه بر سیستم ایمنی غفلت کرد. بعضی از مطالعات جدید در خارج از کشور و برخی پژوهش های انجام شده در داخل کشور نشان می دهند هنگامی که به انسان روحیه معنوی داده می شود، میزان ایمونولگوبین A که نقش آن در تقویت سیستم ایمنی بدن روشن است در ترشحات بدن افزایش می یابد.

 

روزه از دیدگاه دانشمندان

 

دکتر ( الکسیس کارل ) در کتاب انسان موجود ناشناخته می نویسد : ( با روزه داری قند خون در کبد می ریزد و چربی هایی که در زیر پوست ذخیره شده اند و پروتئین های عضلات و غدد و سلول های کبدی آزاد می شوند و به مصرف تغذیه می رسند ) . دکتر کارل می گوید : ( لزوم روزه داری در تمام ادیان تأکید شده است . در روزه ابتدا گرسنگی و گاهی نوعی تحریک عصبی و بعد ضعفی احساس می شود ، ولی درعین حال ، کیفیات پوشیده ای که اهمیت زیادی دارند ، به فعالیت می افتند و بالاخره تمام اعضاء مواد خاص خود را برای نگه داری و تعادل محیط داخلی و قلب قربانی می کنند و به این ترتیب روزه تمام بافت های بدنی را می شوید و آن ها را تازه می کند . )

 

دکتر ( ژان فروموزان ) روش معالجه با روزه را شست و شوی اعضای بدن تعبیر می کند که در آغاز روزه داری ، زبان باردار است ، عرق بدن زیاد است ، دهان بدبو است و گاه آب از بینی راه می افتد ، که همه این ها علامت شروع شست وشوی کامل بدن است . پس از سه چهار روز بو برطرف می شود . اسید اوریک ادرار کاهش می یابد و شخص احساس سبکی و خوشی خارق العاده ای می کند . در این حال اعضا هم استراحتی کافی دارند . دکتر ( تومانیانس ) راجع به فواید روزه داری می نویسد : ( فایده بزرگ کم خوردن و پرهیز نمودن از غذاها در یک مدت کوتاه آن است که چون معده در طول مدت یازده ماه مرتب پر از غذا بوده در مدت یک ماه روزه داری مواد غذایی خود را دفع می کند و همین طور کبد که برای حل و هضم غذا مجهور است دائماً صفرای خود را مصرف کند ، در مدت سی روز ترشحات صفراوی را صرف حل کردن باقی مانده غذای جمع شده خواهد کرد . دستگاه هاضمه در نتیجه کم خوردن غذا ، اندکی فراغت را حاصل نموده و رفع خستگی می نماید . روزه یعنی کم خوردن و کم آشامیدن در مدت معینی از سال و این بهترین راه معالجه وحفظ تندرستی است ، که طب قدیم و جدید را از این حیث متوجه خود ساخته . مخصوصاً امراضی را که بر دستگاه هاضمه ، به خصوص کلیه و کبد عارض می شود و به توسط دارو نمی توان آن ها را علاج نمود ، روزه به خوبی معالجه می نماید . چنانچه بهترین دارو برای برطرف ساختن سوء هاضمه نیز روزه گرفتن است .

 

دکتر ( گونل پا ) فرانسوی می گوید : ( چهار پنجم بیماری ها از تخمیر غذا در روده ها ناشی می شود که همه با روزه اصلاح می گردد ) .

 

دکتر ( آلکسی سوفورین ) در کتاب خود می نویسد ( جسم به هنگام روزه به جای غذا از مواد باقی مانده در بدن استفاده کرده و آن ها را مصرف می نماید و بدین وسیله مواد کثیف و عفونی ای که در جسم هست و ریشه و خمیره بیماری ها از آن ها است . از بین می رود . روزه سبب بهبودی همه بیماری ها است . بنابراین شایسته است که جسم خود را به وسیله روزه ، نظیف و پاکیزه کنید .

 

 

دکتر ( کاریو ) امریکایی می نویسد : ( هر شخص بیمار باید در سال مدتی از غذا پرهیز کند . زیرا مادامی که غذا به تن می رسد میکروب ها در حال رشدند ، ولی هنگامی که از غذا پرهیز می کند ، میکروب ها رو به ضعف می روند ) . وی هم چنین می افزاید ( روزه ای که اسلام واجب کرده ، بزرگ ترین ضامن سلامتی تن می باشد.